Απόκρυφες ώρες: Διαβάστε ένα απόσπασμα

Μαρία Πεπικίδου Συγγραφέας, ποιήτρια.

Η Μαρία Πεπικίδου γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1973 στην Καλλίπολη του Πειραιά. Δύο οι μεγάλες αγάπες της ζωής της, τα παιδιά και η ποίηση. Τα παιδιά μεγάλη επιθυμία της που έκανε πραγματικότητα αρχίζοντας με το να παντρευτεί τον σύζυγό της Γεώργιο Παπαμάρκου και να αποκτήσει τέσσερα παιδιά τον Παντελή την Μαριάννα την Χριστίνα και τον Νίκο. Σπούδασε τη ζωή μεγαλώνοντάς τα και φροντίζοντας την οικογένειά της. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και το όνειρο έβαλε πλώρη για το ταξίδι του στα απέραντα πελάγη της ποίησης. Ξεκίνησε με την ποιητική συλλογή «Αναγέννηση.» Τρία βιβλία, μια συλλογή από ποιήματα βγαλμένα από της ζωής τα δρώμενα, βγαλμένα από της ψυχής τα χρώματα απ’ της καρδιάς και του νου τις σκέψεις. Το 2013 τρεις εκδόσεις Δώρο ζωής -Χειρόγραφο ψυχής- Νοσταλγία. Το 2014 επανέρχεται με την έκδοση της ποιητικής συλλογής της. "Απόκρυφες ώρες".Το 2020 αποτέλεσμα της συνεργασίας της με τον ποιητή συγγραφέα Γιάννη Παππά ήταν η έκδοση του μυθιστορήματος «Εκεί που κρύβονται τα όνειρα». Νοέμβριο του 2020 έχει εκδώσει την ποιητική της συλλογή. "Περιπλανώμενος έρωτας"

Μονάχα εσύ
Αρκεί το χέρι σου ν' απλώσεις να μ' αγγίξεις

φτάνει μονάχα μια στιγμή να μου μιλήσεις.

Θαρρείς ο ουρανός με μιας πως χαμηλώνει

δύο σώματα σε μια ψυχή ανταμώνει.

Αρκεί τα μάτια σου να ‘ρθουν να με κοιτάξουν

φτάνει μες στην καρδιά παλμούς να ανεβάσουν.

Θαρρείς το σύμπαν όλο μ' εμάς συνωμοτεί

κι αμέσως ερημώνει ολόκληρη η γη.

Αρκεί με μία λέξη σου να με ορίσεις

φτάνει τους φράχτες του μυαλού μου να γκρεμίσεις.

Θαρρείς η θέρμη του κορμιού, μας κυριεύει

στιγμές ερωτικές στο πάθος μας, γυρεύει.

Αρκεί να μπεις μες στ' όνειρο να με ξυπνήσεις

φτάνει με τα δυο χείλη σου να με φιλήσεις.

Θαρρείς ο εφιάλτης μου με μιας πεθαίνει

τις άδειες τις ζωές η μοίρα μας τις δένει.

Αρκεί με μια αναπνοή να με κερδίσεις

φτάνει ημίγυμνη στις φλόγες να με ρίξεις.

Θαρρείς μια μάχη άνιση εκεί τελειώνει

και όλες τις αισθήσεις μας υποδουλώνει.

Αρκεί μια σκέψη σου να πεις να με τρελάνεις

φτάνει από θνητούς, αθάνατους να κάνεις.

Θαρρείς πως είμαστε θεοί αγκαλιασμένοι

η αγάπη η δική μας άνωθεν γραμμένη._